Schaapjes tellen

1,85 x 2,20 m (hxb)

Een juridisch en zakelijk akkefietje brengt partnerlief en mij in het Belgische Antwerpen. Met het gegeven dat de stad voor ons nieuw en onbekend is en een auto-uurtje of 4 verwijderd van ons dorp in het noorden van Nederland, grijpen we deze kans om het ‘aangename’ met het nuttige te combineren en besluiten ons voor een midweekje te settelen in een appartement aldaar. Aangenaam tussen aanhalingstekens, omdat ik na wat teleurstellende ervaringen van overprikkelende midweekjes Londen en zuidwest-Ierland eerlijk gezegd best op zie tegen dit avontuur in Antwerpen.
Ik ben namelijk iemand die snel overweldigd is door nieuwe indrukken en lange reizen en moet wennen aan nieuwe omgevingen. Daarnaast is het zo, dat ik me met regelmaat even terug moet kunnen trekken en een lichte en onrustige slaper ben. Die eigenschappen horen bij mijn gevoeligheid, iets wat ik nooit zou willen missen, maar tevens is het de basis voor een aantal ingrediënten, die het niet altijd eenvoudig maken om er zomaar even tussenuit te gaan.

De eerste indrukken zijn echter goed. De reis verloopt voorspoedig en het appartement voelt direct als een tweede thuis, uitnodigend en warm. Bij nader onderzoek van de geringe aanwezige CD’s zie ik zelfs m’n favoriete, doch zeer onbekende, Anthony and the Johnsons.
We doen lekker rustig aan, luieren wat, bereiden een maaltijd en genieten van de heerlijke sfeer die het appartement uitademt......hier zitten we goed deze dagen.
Dan wordt het tijd om naar bed te gaan en vlei ik me op het heerlijke dikke matras met sneeuwwit en frisgeurend beddengoed. Langzaam zink ik weg om vervolgens te constateren dat de buurman nog geen slaapbehoefte heeft en wat muziek op zet. Prima muziek, het hindert me niet, maar slapen erop doe ik ook niet. Als partnerlief even later ook op bed komt en de buurman het voor gezien houdt, lijkt het moment daar om echt even een tukje te kunnen gaan doen.

Ik ben echter over m’n slaap heen en er is onrust in m’n lichaam en geest. Ik kan de slaap niet vatten en na enkele uren voel ik de bekende paniek opkomen. Partnerlief helpt om me, aan de andere kant van het appartement, op de keukenvloer te installeren. Hier kan ik de tranen even de vrije loop laten zonder iemand uit de slaap te houden of wakker te maken. Tranen als gevolg van het besef dat ik morgen bekaf zal zijn zonder de nodige uurtjes slaap. En ook de rest van de week, het ontdekken van deze onbekende stad en de op stapel staande ronde- tafel-zitting zullen onder de sluier van slapeloosheid gebukt gaan.
De slaap heeft me weer eens in haar macht, of liever gezegd de behoefte aan slaap en mijn eigen idee over het nut van en een leven zonder slaap. Ik zie mezelf liggen en besef me dat ik het zelf ben die me nu uit de slaap houdt, maar hoe doorbreek ik die cirkel!

Dan schiet me ineens een anecdote over Shunryu Suzuki te binnen. Deze Boeddhistische zenmeester viel eens in het water. Het zwemmen beheerste hij niet, hij zakte naar beneden en raakte enorm in paniek. Spartelend en naar adem snakkend werd ie uit het water geholpen door een paar van z’n leerlingen. Eenmaal op het droge bracht ie uit dat hij had vernomen dat z’n oefening de nodige verdieping nodig had. Tijdens dit avontuur had hij namelijk gemerkt dat ie nog behoorlijk gehecht was aan z’n ademhaling......

En in het goede gezelschap van Suzuki durf ik eindelijk m’n gehechtheid aan slapen los te laten, en voel, in plaats van paniek, vrede over me heen komen bij de gedachte aan een slaaploos leven. In plaats van me er tegen te verzetten beloof ik mezelf beter te oefenen in het oordeelloos aanschouwen van het niet-slapen. Ik draai me om, ga liggen op m’n zij en trek de wollen deken nog wat verder omhoog. Wollen deken......schapenvacht......schapen .......zzzzzzzz