De vuile was opknappen

In elke gezinssituatie of relatie is er wel sprake van een bepaalde taakverdeling, voortgekomen uit praktische overwegingen, persoonlijke voorkeur, kwaliteiten, logisch gevolg van enz. Zo doe ik op het moment het grootste deel van de huishouding bij ons thuis, iets wat ik prima vind en waar ik voldoening uit haal. Maar eerlijk gezegd heeft het wel even geduurd voor ik de boel op kon ruimen, schoon kon houden, kon bevoorraden enz. zonder me te irriteren aan het gedrag van mijn partner met betrekking tot diezelfde huishouding.

Neem nou bijvoorbeeld de vuile was. Partnerlief heeft zo een aantal plekjes in huis gecreëerd voor het verzamelen van z’n vuile was, namelijk precies die plekken waar hij het uittrekt! Dit varieert van expressief geslingerd rond z’n bed en chaotisch gedrapeerd op de bank tot compact gestapeld in een hoekje van de badkamer. In het begin ergerde ik me eraan, stelde de heer des huizes verantwoordelijk voor dit ongewenste fenomeen en verzocht hem diverse keren vriendelijk de was in de wasmand te gooien. Partnerlief vond het echter prima zo, zag het nut niet echt in van deze kleine wijziging en een nobele enkele poging richting wasmand, bleef bij een nobele enkele poging.

Maanden verstreken en de diverse verzamelplekken van de was bleven gehandhaafd. Ook de emoties rond de was bleven intact. Sterker nog, ze waren zich aan het uitbreiden. De eerder genoemde irritatie over de plek van de vuile was, werd nu geassisteerd door een vorm van teleurstelling. Teleurstelling omdat partnerlief geen moeite wilde doen om mijn leven te vereenvoudigen en veraangenamen. En nog wat weken en emoties later zat ik me af te vragen of ik überhaupt meer voor hem betekende dan het zijn van de waarneemster van zijn huishoudelijke honneurs. En dat allemaal omdat hij de was niet op de daarvoor bestemde plek, oftewel in mijn ogen bestemde plek, wilde leggen. Het was ten slotte zo’n ongelooflijk kleine moeite!

Toen ik me dat ineens realiseerde viel het kwartje. Het is inderdaad zo’n ongelooflijk kleine moeite, waarom geef ik ergernis ruim baan, waarom vul ik m’n hoofd tijdens het oprapen van de was met gedachtes waarom iemand het daar heeft neergelegd, waarom wil ik een ander laten opdraaien voor mijn gevoelens van irritatie, waarom laat ik me meeslepen door teleurstelling over iemand die m’n verzoek niet positief heeft beantwoord.....het gaat immers om zo’n kleine moeite.

De situatie is sindsdien volledig veranderd....de was naast het bed, op de bank en in de badkamer heeft een ware metamorfose ondergaan. Het is of ze kleurrijker is en de stoffen gevarieerder. Zonder de zweem van ergernis kan ik de weefsels vollediger ervaren, sommige elastisch en fijn van structuur, andere grover en zelfs wat stug. En ook de modellen, voorheen ondergesneeuwd door gevoelens van teleurstelling, zijn verrassend en ik verbaas me over sommige vernuftige vondsten van de ontwerpers, die het draagcomfort door kleine trucjes geoptimaliseerd hebben. En dan allerlei geuren en vlekken, waar je even je herinneringen bij op kunt halen. De sterke rookgeur die herinnert aan een gezellige avond met vrienden, zweet en stof aan een dagje klussen, vettige en kleurrijke vlekken die getuigen van keukenactiviteiten en sokken die de geur van een heerlijke massageolie na diverse dagen nog steeds met zich meedragen. Zo, volledig opgaand in m’n activiteiten lijkt het volstrekt onbelangrijk waar ze liggen en wie ze daar heeft gelegd, het doet er gewoonweg niet toe. Er ligt vuile was.....raap het op en gooi het in de wasmand!