Schrijfwerk
In de winter van 1999-2000 werd ik gezegend met een burnout. M’n hulpvraag aan de huisarts bestond uit het helpen doorbreken van een ongezonde vicieuze levenscirkel. Met een verwijskaart voor de fysiotherapeut en wat medicatie om m’n hartslag en slaapritme weer wat op orde te krijgen verliet ik de spreekkamer. Op de valreep vroeg ze of ik nog wat psychische bijstand nodig had, maar ik bedankte vriendelijk en vertelde haar dat ik het eerst zelf wilde proberen. Wel stelde ik het op prijs dat ze me even in de gaten zou houden en een tweewekelijks herhalingsbezoek werd afgesproken.
Ik bedankte destijds voor de psychische hulp, omdat ik tijdens de studieperiode psychologie van partnerlief wel had meegekregen dat er vele verschillende therapieën bestonden. Op zo’n moment dat je zelf niet lekker in je vel zit, valt het niet mee om aan te geven wat je wensen zijn en snel iemand te vinden die goed bij jou aansluit. Verder had ik wat van z’n psychologische gesprekstechnieken meegekregen. Enkele bestonden uit geruststellend ‘hummen’ en een regelmatig herhalen van wat de patiënt aandraagt, om zo enerzijds een gevoel van begrip over te dragen en anderzijds de patiënt in de gelegenheid te stellen om zijn of haar eigen woorden nog eens te beluisteren. En met dat laatste fenomeen wilde ik wel aan de slag.
In plaats van te praten begon ik te schrijven, dagboeken vol, zodat ik kon teruglezen wat ik had opgeschreven en daarmee m’n eigen therapeut kon zijn. Eerst vulden de pagina’s zich met m’n frustraties, woede en verdriet. Na verloop van tijd, onder invloed van de nodige meditatie en inspirerende Boeddhistische teksten van onder andere Thich Nhat Hanh, kwam er echter een kentering in m’n schrijven, het werd beschouwender, algemener. Gevoelens van zelfmedelijden en machteloosheid maakten plaats voor de behoefte tot transformeren, het nemen van m’n eigen verantwoordelijkheid in dit leven en een houding van ‘verbeter de wereld, begin bij jezelf’........
Op een gegeven moment werd het, in aanvang therapeutische, dagboekschrijven zo beschouwend dat het niet meer leek te gaan over mezelf, maar over algemeen voorkomend menselijk gedrag. Ik begon me vrijer te voelen, ging spelen met de teksten en verbeterde de opbouw om de leesbaarheid en toegankelijkheid te vergroten. Zo werden de eerste column-achtige verhalen geboren. Verhalen die kunnen worden verdeeld in twee series, Wakker worden en Overpeinzingen. De eerste groep is het resultaat van plotselinge ingevingen over of tijdens alledaagse handelingen, de tweede van, het woord zegt het al, voorgenomen ‘overpeinzingen’.