Ti-i-i-ime is on my side

Met de veranderingen in het bedrijf is ook een verandering van mijn dagindeling een feit. Waar ik na m’n burn-out vele jaren heb besteed aan vragen als ‘hoe wil ik opstaan’, ‘wat wil ik eten’, ‘hoe vul ik m’n dagen’ of ‘wat vind ik belangrijk’ en de luxe had van een zeer vrije besteding van m’n dag, ontstaat er nu een wereld die daar in eerste instantie lijnrecht tegenover lijkt te staan. Wat ik ergens van vind is van ondergeschikt belang geworden. Mijn leven staat dit jaar in dienst van het bedrijf. Met het uitdunnen van het personeelsbestand zijn er namelijk extra taken onder partnerlief en mij te verdelen, en mijn bordje wordt naast de bestaande zaken gevuld met het tuinonderhoud en het bemensen van de winkel in de ochtenduren.

Ineens is daar dus weer een klok in m’n leven. En niet gewoon eentje op de achtergrond, die mij van de tijd voorziet als ik daar behoefte aan heb. Nee, deze klok is zo prominent aanwezig, dat hij bepaalt wat ik gedurende de dag doe.
Als iemand me enkele maanden geleden zou hebben verteld dat dit me te wachten stond, zou het angstzweet me ongetwijfeld zijn uitgebroken en elke cel in m’n lijf hebben geschreeuwd dat dit toch niet kan zijn waar ik zoveel jaren naar toe heb gewerkt. Nu kan ik echter zeggen, dat dit precies is waar ik naar toe heb gewerkt. Het is precies wat ik nodig heb om m’n pad te vervolgen.

Zo hoef ik ‘s ochtends niet meer na te denken of het lekker is in bed en dit misschien het moment is om me nog even om te draaien na een eventuele rusteloze nacht. Nee, met deze nieuwe dagindeling is het leven veel eenvoudiger. Als de wekker half zeven aangeeft, zijn er geen vragen, slechts handelingen die in een bepaalde volgorde gedaan dienen te worden. En dat betekent in de ochtend de tijd nemen voor yoga, reiniging, poezen knuffelen en rustig ontbijten. Rond een uur of acht vindt een soortgelijk ritueel plaats. Ik hoef me niet af te vragen of ik nog een kop thee wil of nog even de krant door wil bladeren. Acht uur wil gewoon zeggen dat ik me warm aan moet kleden voor de tuinactiviteiten in de kille ochtenduren.
En om half tien is daar het volgende klokmoment. Of een bepaald perk nu volledig onkruidvrij is of niet, de haag in z’n geheel geknipt of niet, half tien is half tien, tijd om het gereedschap op te ruimen en me klaar te maken voor de winkel. En zo gaat het de hele dag door, kondigt de klok bereidwillig nieuwe momenten van activiteit en rust aan, tot de avond invalt en ik rond half tien m’n bed in duik.

Wat in gedachten m’n grootste nachtmerrie was, blijkt in de praktijk m’n grootste vriend te zijn. Dit komt precies op tijd, dit heb ik nodig. Waar ik de neiging heb om door te gaan, een klus af te maken, dwingt de klok me andere beslissingen te nemen en daardoor met een andere intentie m’n werk te doen. Want als ik geen gelegenheid heb om bepaalde activiteiten af te ronden en dus geen bevrediging kan halen uit het voltooien van activiteiten, dan zal ik voldoening moeten vinden ín de activiteit zelf. En als er geen sprake is van kunnen kiezen wat voor activiteit ik wil ondernemen, rest me slechts met één en dezelfde toewijding iedere willekeurige activiteit die m’n pad kruist aan te pakken........